|
|
|
Η ΠΟΡΕΙΑ ΕΞΕΛΙΞΗΣ Λίγη Ιστορία. Το αυστραλέζικο παπαγαλάκι (Melopsittacus undulatus) αναφέρεται για πρώτη φορά στο έργο «NATURLISTS MISCELLANY” (1781-1831) του κ. Shaw! Αυτό το μικρό, κυματιστό παπαγαλάκι, που κατάγεται από την Νοτιοδυτική και Νοτιοανατολική Αυστραλία, εισάγεται μάλλον για πρώτη φορά από τον John Gould στην Αγγλία το 1840. Τα χαρούμενα χαρακτηριστικά, το ωραίο αποκλειστικά τότε πράσινο χρώμα, η εύκολη προσαρμογή τους στο ανθρώπινο περιβάλλον, η ικανότητά τους να επαναλαμβάνουν λέξεις και φράσεις και βεβαίως η εύκολη αναπαραγωγή τους συντέλεσαν στην ραγδαία εισαγωγή αυτού του εκπληκτικού πουλιού, που απέκτησε μεγάλη δημοσιότητα σε πολλές χώρες τις Ευρώπης, όπως η Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο και Γαλλία.
Στο τέλος του 19ου αιώνα εισαχθήκανε εκατοντάδες χιλιάδες πουλιά με αποτέλεσμα να απαγορευθεί η εξαγωγή τους από την αυστραλιανή κυβέρνηση το 1894. Τότε ξεκίνησε κυρίως στην Αγγλία και στη Γαλλία η παραγωγή του είδους σε μεγάλα εκτροφεία. Παραγωγή 80.000-100.000 πουλιών το χρόνο ήταν μόνο η αρχή. Έτσι ξεκίνησαν πολλά πειράματα από μικρούς και μεγάλους εκτροφείς. Οι ποικιλίες χρωμάτων από το αρχικό φυσιολογικό πράσινο άρχισαν να δημιουργούνται σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα εξαιτίας μεταλλάξεων. Έτσι δημιουργήθηκαν από το 1872-1991 κίτρινα, μπλε, άσπρα, μοβ, γκρι, κανελί, “οπαλίνε”, “σπάνγκελ”, “παρδαλό” και πολλά άλλα χρώματα και συνδυασμοί. Η ιστορία δεν σταματά εδώ. Επώνυμοι εκτροφείς της Μεγάλης Βρετανίας δημιουργήσανε πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μέσω του εγγλέζικου συλλόγου του είδους “BUDGERIGAR SOCIETE”, ένα “Στάνταρτ” για εκθέσεις και διαγωνισμούς που δεν εξέταζε μόνο τους συνδυασμούς των χρωμάτων, αλλά και την αύξηση του μεγέθους, το μάκρος, την δομή του πούπουλου και του φτερού, την κομψότητά του και την «αριστοκρατική» του στάση. Το παπαγαλάκι αυτό ήταν σαφώς πιο μεγάλο και εντυπωσιακό από το άγριο αυστραλέζικο «αδελφάκι» του, που γνώριζε η ηπειρωτική Ευρώπη. Έτσι μετά το 1950 οι ορνιθολογικοί οργανισμοί και σύλλογοι, οι κριτές και φίλοι του είδους σε αρκετές χώρες της Ευρώπης και όλου του κόσμου, όπως η Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Γαλλία, ΗΠΑ, Νότια Αφρική και Αυστραλία, υιοθετήσανε με μικρές αλλαγές αυτό το “Standard”. To “εγγλέζικο” παπαγαλάκι εκθέσεως “Exhibition budgerigar”(Mπάτζεριγκαρ) ή (Mπάτζη) είχε γεννηθεί.
Το άγριο Mπάτζεριγκαρ σε σύγκριση με το Mπάτζεριγκαρ-εκθέσεως.
|
|
Η λέξη“budgerigar”, Βγαίνει από τη γλώσσα των ABORIGINES (φυλή ιθαγενών της Αυστραλίας) και μεταφράζεται σαν “BOODGEREE”=καλό και “GAR”=φαΐ, δηλαδή «καλό φαΐ»! Οι ABORIGINES καρφώνανε τα καλά ταϊσμένα νεογέννητα παπαγαλάκια σ΄ ένα ξυλαράκι, τα ψήνανε στη στάχτη της φωτιάς και έτοιμο το μεζεδάκι!!!!! Σήμερα.... Γίνονται σε όλο τον κόσμο μεγάλες εκθέσεις και διαγωνισμοί. Χιλιάδες Standard-παπαγαλάκια κρίνονται από ειδικούς σε τοπικές και διεθνείς εκθέσεις.
Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Έτσι απαιτούνται 10-15 κριτές σε μεγάλους διαγωνισμούς, όπως για παράδειγμα στην EUROPASCHAU (Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Γερμανίας) ή άλλες μεγάλες εκθέσεις, για να βαθμολογήσουν 2.000-5.000-10.000 παπαγαλάκια και να βρεθεί ο καλύτερος του διαγωνισμού. Βέβαια υπάρχουν πολλά κύπελλα και πτυχία, ξεχωριστά για κάθε χρώμα και χρωματισμό, όμως εκείνος/εκείνη που μπορεί να αποκτήσει το κύπελλο του καλύτερου πουλιού του διαγωνισμού ξεχωρίζει και αποδεικνύει ότι κατέχει την «τέχνη» του εκτροφέα. Ονόματα με 30-50 χρόνια πείρα και επιτυχία , όπως HARRY BRYAN, GERALD S. BINKS, FRED SHERMANN, REINHARD MOLKENTIN, JO MANNES και παλαιότερα KEN FARMER,, JIM MOFFAT, ORMEROD, MOSS, SADLER, και J. SCHWARZBERG, το απέδειξαν και το αποδεικνύουν ακόμα και σήμερα. Με λίγα λόγια, λάτρεις και εκτροφείς του είδους μοιράζονται την ίδια επιθυμία.. Να φθάσουν κάθε χρόνο πιο κοντά στα ΔΙΕΘΝΗ ΣΤΑΝΤΑΡΤ του παπαγάλου εκθέσεων «Mπάτζεριγκαρ» και να γυρίσουν σπίτι τους ως νικητές από τους διαγωνισμούς !!! ΔΙΕΘΝΗ ΣΤΑΝΤΑΡΤ Μοντέλου του Gerald Binks
|
